ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น...
ทั้งๆที่รู้ว่า "เหงา"...
แต่เราก็ชอบแอบหลบไปอยู่คนเดียว
เอะ...หรือว่า "เหงามันมาทีหลัง"
ชักงงตัวเอง
กระบวนการมันมีอย่างต่อเนื่อง
อาจเริ่มจากเหงา...แล้วไปเซ็ง... หรือเศร้า
อาจกลายเป็น "เบื่อ" ในที่สุด
รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังชอบไปอยู่คนเดียว...
ยิ่งอยู่คนเดียว...กระบวนการก็ยิ่งเร็วขึ้น
แสดงว่า...
"การอยู่คนเดียว"..คือ "ตัวเร่งปฏิกิริยา" ดีดีนี่เอง
เท่าที่รู้...
อาการเหงา ก็ยังมี "ประโยชน์"
อย่างน้อย...มันช่วยให้เรา..
ฟังเพลงที่เคยเฉยๆ...กลายเป็น "เพราะ"...
และฟังเพลงที่เคยเพราะ...กลายเป็น "เพราะมากจริงๆ"
...
อ๋อ ครับผม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น